Dat less dikwijls more betekent, bewijst het in Chapel Hill, North Carolina residerende folk quartet Watchhouse in een wervelende set, enkel gevuld met atmosferische klanken van akoestische instrumenten zoals mandoline, gitaar, tenorgitaar, viool, mondharmonica en contrabas en natuurlijk de waanzinnig mooie harmonische zangpartijen van het koppel Andrew Marlin en Emily Frantz. Ook de aanwezige Belgische bluegrass addicts Johan Heldenbergh en Nils De Caster waren diep onder de indruk van de perfecte klank, de virtuoze instrumentale vertolking en de zang van de Watchhouse en raakten er niet over uitgepraat, net als de rest van het publiek, voor wie het anderhalf uur genieten was van deze akoestische perfectie. 

Wie Watchhouse zegt, zegt Mandolin Orange en bij de folk en bluegrass liefhebbers zal deze naam zeker een belletje laten rinkelen. Al van in 2009 verrast het magische duo Marlin-Frantz ons met een unieke mix van folk, Americana en bluegrass. Met meer dan 50 miljoen streams op Spotify en optredens in het Ryman Auditorium, Red Rocks Amphitheatre, en passages op het Newport Folk Festival, hebben ze qua succes bijna alles bereikt wat er te bereiken valt in hun genre. Wat hen ook uniek maakt is de perfecte harmonie tussen viool en mandoline. Heel die traditie wordt vandaag verder gezet, maar onder een andere naam Watchhouse, maar wel met dezelfde bandleden. Drummer Joe Westerlund, die we ook kennen van het ter ziele gegaan new-folk collectief van Phil Cook, Megafaun, is er vanavond niet bij, maar aan de bas staat nog steeds Clint Mullican en Josh Oliver zorgt voor de extra akoestische gitaar noten. Er is sinds de eerste Corona uitbraak veel veranderd in het leven van Andrew en Emily Marlin-Frantz. Zo werd het koppel ouder van een jonge dochter, maar moest Andrew ook het verlies verwerken van zijn geliefde moeder, die overleed toen hij achttien was. Het album “Tides Of A Teardrop” hielp hem over zijn verdriet te geraken en toen in 2020 het Covid virus de wereld lam legde, hadden ze tijd om na te denken en besloten ze de bladzijde Mandoline Orange om te draaien en een nieuw hoofdstuk te beginnen onder de naam Watchhouse.

De kwaliteit en het virtuoze spelplezier heeft er enkel aan gewonnen als we de lachende gezichten op het podium mogen aanschouwen. De vriendschappelijke interactie tijdens de instrumentale solo’s, die in bluegrass stijl voor één micro worden gespeeld en de grappige commentaren en verhalen van frontman  Andrew Marlin zorgen ervoor dat de sfeer vanaf het eerste nummer top is. In de opener “Wonderous Love” komen we al dadelijk onder de indruk van de wondermooie stemversmelting van de warme bariton van Andrew en de glasheldere, hoge stem van zijn wederhelft Emily. Deze hoopvolle oproep voor een liefdevolle wereld wordt verder gezet met een song over het dierbaarste geschenk waar een koppel kan van dromen, een kind. In het op achtsnarige tenorgitaar, twinkelend getokkelde en met mondharmonica begeleide  “New Star”, uit hun eerste zelfgetitelde Watchhouse album,  mijmert Andrew bezorgd over zijn jonge dochter in en haar toekomst in deze wereld. Het leven is hier goed nochtans als we hem met een rond buikgevoel de lof horen steken over de sublieme katering van De Roma die hem bijna in slaap deed vallen onder een totaal voldaan gevoel.

In het eerste deel van set wordt de voorkeur gegeven aan de meer verhalende songs, met prachtige instrumentale opvulling, zoals een slepende viool in het mysterieuze verhaal over “The Turtle Dove & The Crow”. De speelstijl op gitaar van Andrew en Josh doet ons veel denken aan de vertraagde bluegrass stijl van Dave Rawlings en als Emily haar gitaar omgord en “Hey Stranger” aansnijdt, drijven we helemaal weg in de stijl van het duo Welsh-Rawlings, met dien verstande dat haar kristalheldere stem veel hoger tipt dan die van Gillian Welsh en het mandolinespel hun muziek meer richting folk trekt. Het prachtig harmonisch gezongen “Better Way” voert ons dan weer mee richting Crosby, Stills, Nash en Young in “Deja Vu” met “4+20” om dan in melancholie af te glijden naar het ontroerende “Nightbirds”, waar de beeldspraak met een gezongen “Oehoe, oehoe” refrein niet veel aan de verbeelding overlaat. Het hierop volgende “Wildfire” mag genieten van een sublieme gitaar- en mandoline solo van respectievelijk Josh en Andrew en heeft een grote Neil Young feel. Niet voor niets loven ze zijn legendarisch optreden in Massey Hall toen Neil nog maar zesentwintig lentes telde. 

Watchhouse nam ook een album op als duo en nadat Josh en Clint het podium verlaten, krijgen we een intermezzo in die stijl en hoe. In “Echo” uit hun “Blindfaller” album, haalt Emily al haar vioolkunsten boven en het oude Mandoline Orange nummer “Upside Down” werd speciaal herschreven voor een knappe duo versie. Genieten was het ook in het instrumentale eerbetoon aan  Andrew Marlin’s grote held, folk, country en bluegrass legende John Hartford, die eervol een passende, adembenemend versnellende solopartij van alle muzikanten gepresenteerd krijgt. De reguliere set sluit prachtig af in James Taylor stijl, met “The Wolves”, een song waar Andrew het gemis van zijn overleden moeder uitschreeuwt.

Hoogstaand werd de avond afgesloten met de cover “Unknown Legend”, een tribuut aan the godfather of grunge, Neil Young, himself, een song uit het album “Harvest Moon”, dat Neil twintig jaar na de release van “Harvest”, in dezelfde stijl uitbracht. De hoge stem van Emily blijkt hier een perfect match met de harmonieën van de rest van de band en laat ons onder een volle maan voldaan de Antwerpse nacht intrekken. De gelukkigen die mochten meegenieten van deze trip die ons meenam naar de roots van de Appalachen zullen deze avond niet snel vergeten. RIP Mandoline Orange, lang leve Watchhouse!

Yvo Zels